otwór gębowy

См. также в других словарях:

• otwór — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I,D. otworu, Mc. otworze {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dziura w jakiejś substancji, zazwyczaj owalnych kształtów; luka, szpara : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wiercić otwory w desce. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• otwór — m IV, D. otworu, Ms. otworze; lm M. otwory 1. «naturalna lub sztucznie wytworzona przerwa w jakiejś substancji; wolne miejsce, luka, szpara, szczelina, dziura» Otwór w okiennicach, w płocie. Wywiercić otwór. Przez otwory w dachu przedostawała się …   Słownik języka polskiego

• gębowy — przym. od gęba (tylko w zn. 3) Jama gębowa. Otwór gębowy. ∆ Narządy gębowe owadów «odnóża segmentów głowowych przystosowane do pobierania pożywienia» …   Słownik języka polskiego

• czułkowiec — m II, DB. czułkowiecwca; lm M. czułkowiecwce, D. czułkowiecwców zool. czułkowce «Tentaculata, grupa bezkręgowców wodnych, u których otwór gębowy otoczony jest wieńcem czułków napędzających pokarm; należą do nich mszywioły i ramienionogi» …   Słownik języka polskiego

• czułkowy — przym. od czułek (zwykle w zn. 2) ∆ Aparat czułkowy «wieniec orzęsionych czułków otaczających otwór gębowy mszywiołów i ramienionogów, służący do wywoływania prądu wody dla napędzania cząstek pokarmowych tym zwierzętom» ∆ Gruczoł czułkowy «narząd …   Słownik języka polskiego

• dziesięciornica — ż II, DCMs. dziesięciornicacy; lm D. dziesięciornicaic zool. dziesięciornice «Decapoda, rząd głowonogów, u których otwór gębowy otoczony jest dziesięcioma ramionami, dwa dłuższe, kurczliwe służą do chwytania zdobyczy» …   Słownik języka polskiego

• dziób — m IV, D. dzioba (dzióba), Ms. dziobie; lm M. dzioby 1. «wydłużona, przednia część głowy ptaków obejmująca otwór gębowy; ma kształt dwóch zgrubiałych, rogowych pochew, różnorodnie ukształtowanych, wspartych na zrębie kostnym» Dziób ostry,… …   Słownik języka polskiego

• głowonóg — m III, DB. głowonógnoga, N. głowonógnogiem; lm M. głowonógnogi zool. głowonogi «Cephalopoda, gromada mięczaków morskich odznaczających się charakterystycznymi ramionami otaczającymi otwór gębowy, uzbrojonymi w przyssawki lub haczyki, służącymi do …   Słownik języka polskiego

• paszcza — ż II, DCMs. paszczaczy; lm D. paszcz 1. «otwór gębowy zwierząt (zwłaszcza drapieżnych)» Szeroka, rozwarta paszcza. Paszcza tygrysa, wilka, żmii. ∆ anat. med. Wilcza paszcza «wrodzona wada rozwojowa; rozszczepienie podniebienia» ∆ bot. Lwia… …   Słownik języka polskiego

• polip — m IV, D. a, Ms. polippie; lm M. y 1. med. «guzowaty twór miękki o gładkiej powierzchni, pojedynczy lub mnogi, wyrastający zwykle ze śluzówki» 2. zool. «postać jamochłonów w przemianie pokoleń, charakteryzująca się workowatym ciałem,… …   Słownik języka polskiego

• pysk — m III, D. a, N. pyskkiem; lm M. i 1. «u zwierząt: przednia część głowy z otworem gębowym, także: sam otwór gębowy» Koński, psi pysk. Długi, spiczasty pysk. 2. rub. «o ludzkiej twarzy, policzkach, ustach; także o sposobie wysławiania się; gęba,… …   Słownik języka polskiego